Katedry Prousta VII - IX

Relacje przedstawianych na tych grafikach postaci mają znamienny erotyczny kontekst hetero-, bi- czy homoseksualnych inklinacji, których złożoność w międzyludzkich relacjach jest przez Prousta obszernie w powieści poruszana. Bohaterowie pojawiają się w mroku swych namiętności, w których obowiązują ostre i jakby bezwarunkowe prawa biologii. Prace te różnią się od większości grafik w omawianym cyklu. Aktorów sceny nie widzimy w architektonicznej strukturze katedr, chociaż i tu przedstawienia ulokowane są w geometrycznych układach linii, w przeważających wertykalnych rytmach form oraz w przecinających je owalach i łukach, sugerowanych przestrzeniach przenikania się poszczególnych elementów organicznych znaczeń. Nie są one jednak całkowicie wolne od architektonicznego kontekstu. Ich kompozycyjny szkielet nawiązuje do projektu Maison de plaisir Claude’a-Nicolasa Ledoux z 1789 roku, pomyślanego jako swoista świątynia rozkoszy, w której falliczny kształt rzutu poziomego jest niczym odpowiednik klasycznego planu świątyni, o wydłużonych proporcjach długości i możliwości przemieszczania się ku jej absydalnemu zwieńczeniu, niczym chórowi oczekiwanej kulminacji rozkoszy.