Katedra Prousta XV. Krąg barona de Charlus, 2016–2019
Rycina odnosi się do złożonej natury człowieka, do ukazania ciemnych zakamarków jego osobowości, opisanej i analizowanej przez Prousta między innymi na przykładzie barona de Charlus. Ten arystokrata z rodu Guermantesów, dla którego pierwowzorami byli hrabia Robert de Montesquieu-Fezenzac, Oscar Wilde i Siergiej Diagilew, łączy wykształcenie i wyszukane zainteresowania, smak estetyczny, obycie w „życiu światowym”, oraz wynikające z tego wpływy towarzyskie, z obyczajowymi dewiacjami, powodującymi deformacje osobowości i fizjonomii. Baron staje się obiektem freudowskiej psychoanalizy dokonanej przez Prousta, ukazującego na tym przykładzie podziemny świat nieokiełzanych i drastycznych namiętności. Charlus jest zniewolony przez mroczne i chtoniczne siły, poza akceptowanym wtedy społecznie porządkiem. Krąg barona wyłania się z podziemia, z „rzeczywistości odwróconej”, niespójnej, z ukrycia, jakby na moment, by po spełnieniu żądz, powrócić do tego, co jawne i oficjalnie przyjęte.
