Katedra Prousta II. Odeta i Swann, 2016–2019

Miłość jest stanem zawirowania emocji oraz rzeczywistości wokół kochanków. Sklepienie istnienia traci swą spójność, a prawa ciążenia zawodzą. Odeta i Swann, kochankowie z dwóch różnych stanów społecznych, o różnej towarzyskiej reputacji, stojąc naprzeciw siebie, jakby antycypują ostateczną i nieuniknioną konfrontację swego losu. Trudnej miłości, którą – poza nimi samymi – symbolizują też dramatyczne, pełne pęknięć, kształty drzew – osobne po obu stronach kompozycji. Odeta skierowana „w stronę Swanna” nie jest dla nas – czytelników/ obserwatorów jeszcze rozpoznawalna, wszak odwrócona plecami skrywa swą mroczną stronę – ujawnia raczej swe złożone oblicze bohaterowi powieści. On sam, jako przedstawiciel zamożnego mieszczaństwa, ulubieniec paryskiej arystokracji, w nienagannym kostiumie z epoki (o rysach zbliżonych do swego pierwowzoru, Charlesa Haasa), stoi naprzeciw czekających go namiętności, podszytych zazdrością i zdradą.